شنبه 4 فروردین 1397
نویسنده: Alireza Ayatollahi ( Tehran.Iran ( علی رضا آیت اللهی ( ایران.تهران ) |
استاندار لرستان از اهانت کنندگان به قوم لر انتقاد کرد.
به گزارش ایسنا، دکتر سید موسی خادمی، در صفحه اینستاگرامی خود با قرار دادن عکس رئیس صنف مشاورین املاک تهران و نماینده مردم رباط کریم نوشت: این آقایان که هر دو از مسئولین هستند در روزهای اخیر باعث تحریک احساسات قوم غیور لر شدند و حداقل کاری که باید انجام دهند عذرخواهی رسمی است هرچند این عذرخواهی مانع تعقیب قانونی نخواهد شد.
وی اضافه کرد: استانداری لرستان از مراجع ذیربط پیگیر موضوع خواهد بود.
انتهای پیام
شنبه 4 فروردین 1397
نویسنده: Alireza Ayatollahi ( Tehran.Iran ( علی رضا آیت اللهی ( ایران.تهران ) |
جشن عید نوروز، نخستین جشن ایرانیان است که از زمان پادشاهی جمشید مرسوم بوده و در فرهنگ ایرانی به ثبت رسیده است. نوروز، بزرگ‌ترین و شکوهمندترین جشن ایرانیان است که از هزاران سال پیش در نخستین روز سال نو با آیین‌های ویژه و باشکوه بسیار برگزار می‌شود.
به گزارش «تابناک»؛ هر ساله با نزدیک شدن به عید باستانی نوروز، مردم استان آذربایجان شرقی همراه با همه مردم ایران، آیین‌های این عید را برگزار و با رسوم خاصی، جشن‌های خاص خود را در نوروز برپا میکنند.
شهاب الدین بی مقدار، نماینده مردم تبریز درباره رسوم مردم آذربایجان در استقبال این خطه از خاک ایران به تابناک گفت: خانه‌تکانی یکی از رسوم قدیمی مردم آذربایجان شرقی است که هر ساله در آستانه عید نوروز به منظور تمیزی خانه و کاشانه انجام می‌شود؛ این رسم از جمله آداب و سننی
است که هر ساله آن را به جا آورده و بانوان آذربایجان شرقی برای میزبانی از عید نوروز آماده می‌شوند.
چهارشنبه‌سورى
وی گفت: چهار آتش افروزى در چهار چهارشنبه به عدد رمزى چهار اشاره دارد. فیثاغورس عدد چهار را اصل و ریشه طبیعت جاودان مى‌داند. چهار جهت اصلی، چهار طبع انسانی، چهار عنصر حیات اشاره به امر واحدى دارد.
مفصل‌ترین مراسم آخرین چهارشنبه‌سورى آن است که در آن شب، برنج سفید پخته می شود و همراه با آجیل و شیرنى بر سفره قرار مى‌دهند. پسران جوان و نوجوان شالى برداشته و از سوراخ بالاى بام که محل خارج شدن دود تنور و تهویه است و به آن در زبان ترکی «باجا» می گویند، شال خود را پایین مى‌اندازند.
صاحب‌خانه نیز مقدارى آجیل و شیرینى در گوشه شال مى‌بندد تا پسر آن را بالا بکشد. اگر پسر خواهان دختر خانواده باشد، شال را بالا نمى‌کشد. اگر خانواده دختر راضى باشند، نشانه‌اى به شال مى‌بندند. رسم شال‌اندازى هنوز در بعضى روستاهاى آذربایجان شرقى رایج است.
صبح آخرین چهارشنبه زنان بر سر چشمه رفته کوزه‌ها را پر مى‌کنند و از روى آب مى‌پرند و گاه دام‌ها را از آب عبور مى‌دهند. از آب چشمه براى روشن کردن سماور، خمیر کردن نان یا پختن غذا استفاده مى‌کنند.
زنان هنگام پریدن از روی آب این شعر را می خوانند؛
آتیل ماتیل چرشنبه (عاطل و باطل شود چهارشنبه)
بختیم آچیل چرشنبه (بختم باز شود چهارشنبه)
عید نوروز
این نماینده درباره مراسم عید نوروز نیز گفت: پس از تحویل سال، اول اهل فامیل به دیدار بزرگان فامیل می روند و بعد هم عید دیدنی خود را از دیگر فامیل ها با نسبت بزرگ به کوچک انجام می دهند که معمولا نیز تا چهارم و پنجم عید طول می کشد.
مراسم دیگری که در تبریز و بسیاری از شهرهای آذربایجان رواج دارد، اولین روز عید را به ره عید ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟سیاه که به آن قارا بایرام می گویند اختصاص می دهند. در این روز به خانه کسانی که عزیزی را از دست داده، می روند و به خانواده داغ دیده تسلیت می گویند.
البته در روستاهای تبریز هنور رسم نوروزخوانى وجود دارد و نوروزخوانى ها بیشتر توسط «سایاچى‌ها» اجرا مى‌شود که در روستاها و گذر از روستایى به روستاى دیگر و شهرى به شهرى دیگر، مژده رسیدن بهار را مى‌دادند.
این نماینده مجلس در ادامه به موضوع تبریز 2018 اشاره و از همه مردم ایران دعوت کرد تا در این سال که توسط سازمان سازمان همکاری‌های اسلامی (OIC) به عنوان پایتخت گردشگری کشورهای اسلامی در سال 2018 انتخاب شده، دیدن کنند.
این نماینده مجلس گفت: «تبریز ۲۰۱۸» سوم فروردین ماه با حضور رئیس جمهور کشورمان در قالب جشن جهانی نوروز رسما افتتاح می‌شود، و از رؤسای جمهور چندین کشور برای حضور در این مراسم دعوت می‌کنیم و شعار «بایرامی تبریزده» نیز به این منظور در نظر گرفته شده تا اصناف و کسبه شهر به ویژه اصناف بازار در عید نوروز نیز فعالیت کرده و آماده میزبانی از گردشگران باشند.
وی گفت: تبریز 2018 بهترین فرصت برای شناساندن آذربایجان به مردم جهان است و سازمان گردشگری و شهرداری تبریز نیز تمهیدات بسیاری برای استقبال از میهمانان برای سال جاری در نظر گرفته که از تخفیف در قیمت هتل ها گرفته تا ترانسفر و گردش در شهر را شامل می شود، و امیدوارم میهمانان نوروزی نیز بتوانند از این فرصت بهره کامل را ببرند.
جمعه 3 فروردین 1397
نویسنده: Alireza Ayatollahi ( Tehran.Iran ( علی رضا آیت اللهی ( ایران.تهران ) |
«ایرانیان در کنارچیدن سفره هفت سین، حضور «آینه و قرآن» را الزامی دانسته اند. چنانکه بدون آن ها، نو شدن سال، برای ساکنان این بوم و بر، معنایی ندارد. البته هردو عنصر، رازی مشترک هم دارند که سبب شده در آیین کهن نوروز، در کنار هم، قرار گیرند؛ آینه در آراستن ظاهر آدمی نقش مهمی ایفا می کند و تقریبا آحاد مردم، درخانه هایشان، آن را دارند؛ پیش از خروج از منزل به آن چشمی می اندازند و پس از آن، وقتی باز می گردند بازهم نگاهی به آینه می اندازند تا با چهره ای آراسته بر اهل خانه سلام کنند. چقدر زیباست که این شی پرکاربرد در سفره هفت سین حضور می یابد و بدین گونه خود را برای دارندگانش اثبات می کند.»
محمدجواد لسانی - پژوهشگر
«در این نوشتار به دوعنصر پرداخته می شود که به نوعی با هم خویشاوندی دارند:
کلام الله هم بر سفره هفت سین حضورمی یابد تا نقش آینگی خود را یادآور شود. اگر آینه به بیرون وجود نظر می کند و خبر ازچند و چون آن می دهد، قرآن بر درون آدمی نظر می افکند تا به سان جام جمی بلورین، خبر از غوغای باطن آدمی دهد و او را به آرامشی استوار دعوت کند. پرسش اینجاست که آیا پیروان این کتاب، به اندازه آینه برون، هر روز از آینه درون استفاده می برند؟ اقوالی به عصر کنونی رسیده که درایران باستان، اوستا بر این سفره حاضر بوده وبا طلوع اسلام عزیز براین سرزمین، پیروان نوآیین، قرآن را بر سفره کهن خویش نشاندند تا با بهره گیری از رهنمودهایش، مشق سال خود را بنویسند. با گذشت اعصار، این وظیفه آیینی، رفته رفته به تشریفات میل کرد. چنانکه تقدس کتاب بجای ماند اما تنها به شمه ایی از آیه های حیات بخش آن، رفتار شد.
فرموده حق است که « در (محتوای) قرآن تدبر نمی کنید؟ » (دعوت به تدبر نکرده بلکه بر جویندگان حقیقت، «امر»به تدبر کرده.)
نام دیگر قرآن، «بینه» است که به زبان ما، «دلیل روشن» معنی می دهد. پس هرکسی می تواند از آن توشه ای برگیرد و متن آن را بفهمد و اصلا برای « ناس» فرستاده شده. گواه این ادعا، در سوره شریف «زمر»است که در آن ذکر شده، قرآن برای مردم نازل شده تا آنها را از ظلمات خارج و به سمت نور، راهی کند.
برهمه پیروان است که نگذارند قرآن از حالت کاربردی بیرون آید. در ایران معاصر چند اندیشمند، خواستند که قرآن را به سادگی، به صحنه زندگی مردم وارد کنند، از میان شان، می توان به آیت الله محمود طالقانی و مهندس مهدی بازرگان اشاره کرد. تفسیر ساده «پرتوی از قرآن» و مجموعه های قرآن پژوهی چون «سیر تحول قرآن»پیش از پیروزی انقلاب اسلامی، گواهی براین کوشندگی است که این دو محقق در طول عمرشان و حتی در زندان ها، بر این کردارممارست کردند. هرچند که خوب بود این تلاش ها، با قوت تمام، ادامه می یافت تا با این کتاب روشن، مشکلات، از سر راه برداشته می شد. اما آینه اجتماع امروز، پرسش هایی به ذهن بیننده اش متبادر می کند که تلاش ها کافی نیست و نیازمند باغبان های دیگری در این باغ است تا خارها برچینند؛ نمونه هایی چون تاکید فراوان بر تجوید و صوت و لحن یا حتی تذهیب و مطلا کردن مصحف شریف، ممکن است برای مجریانش قابل دفاع باشد اما شاید خواندن ساده و بدون مانع آن را به ویژه در کانون خانواده ها، تحت الشعاع قراردهد. آیا نقش این کتاب زندگی ساز در آن است که چون بناگاه صدایش به گوش آید تصور مرگ کسی به ذهن آدمی رسد؟ آیا کفایت می کند که در ابتدای مجلس و سمیناری، چند خطی از آن، بی هیچ ترجمه شفافی، قرائت شود؟ و یا به این رضایت داد که این کتاب لحظه ای بر دستان عروس و داماد قرار گیرد تا بی هیچ تاملی به آن خیره شوند؟ یا در شبهایی اندکی از سیصد و شصت و پنج روز سال، آن را بر سر گیرند و خدا را به آن قسم دهند تا گناهان یک‌ساله شان بخشیده شود؟ البته روشن است که در برآیند همه این آداب قرآنی، کلیدی که چراغ تمامی آنها را روشن می کند، مطالعه ی دست کم یک برگ از کتاب در ساعاتی از شبانه روز است، تا در همنشینی آن از مواضع خطا و لغزش، فاصله ای بوجود آید و نورانیتی در دل، طالع شود و خواننده اش را در برخورد با دیگران رهنما شود. آدمی با «خواندن» قرآن رشد می کند و به فارسی هم کتابی خواندنی معنی می دهد.
از پیشوایان هدایت به فراوانی رسیده که قرآن حجت دین خداست و همچنین وسیله نیل به رحمت گسترده اوست. بنا به گفته رسول گرامی اسلام (ص) وقتی که پاره های ظلمت، شما را فرا گرفت، به آن پناه ببرید.
در آستانه سال نو، خوب است با حضور کلام الله بر سفره های عید ایرانی، خواندن روزانه و فهم آن، یادآوری شود. قرآن چشمه ساری بی پایان است که هرچه از آن برگیرند معرفت و دانشی بیشتر عطا کند.
اکنون در لحظات تحویل سال، وقت یک تصمیم مبارک است که از دلیل بودن کتاب حق بر این سفره پرنعمت، سرچشمه می گیرد تا معانی ارزشمندی به پیروانش، هدیه شود.»
انتهای پیام
چهارشنبه 1 فروردین 1397
نویسنده: Alireza Ayatollahi ( Tehran.Iran ( علی رضا آیت اللهی ( ایران.تهران ) |
«در تاریخ از دو نوروز کوچک و بزرگ یاد شده است؛ نوروز کوچک از روز نخست فروردین ماه (روز اول فروردین هرمزد نام داشته که روز تولد زرتشت است) آغاز می‌شده و تا روز پنجم فروردین ماه، ادامه داشته و از روز ششم فروردین، نوروز بزرگ آغاز می‌شده.»
به گزارش ایسنا، روزنامه دنیای اقتصا نوشت: «در روایت‌ها چنین آمده که نوروز، اول روزی است که آفتاب طلوع کرده و بادی که درختان را بارور می‌سازد وزیده و خرمی زمین آفریده شده. آن چه مسلم است، نوروز، همان جشن آغاز سال و اعتدال بهاری است. در تقویم اوستایی، سال به دو فصل «تابستان بزرگ» و «زمستان بزرگ» تقسیم شده است که زمان جشن مهرگان در آغاز زمستان بزرگ و زمان جشن نوروز در آغاز تابستان بزرگ بوده است. آغاز زمستان از مهر ماه و آغاز تابستان از فروردین ماه بوده است.
نوروز بزرگ‌ترین جشن ایرانی است که بعد از اسلام نیز بسیار گرامی داشته شد و علت آن نیز به اعتقاد برخی، اسلامی شدن نوروز است. در تاریخ از دو نوروز کوچک و بزرگ یاد شده است؛ نوروز کوچک از روز نخست فروردین ماه (روز اول فروردین هرمزد نام داشته که روز تولد زرتشت است) آغاز می‌شده و تا روز پنجم فروردین ماه، ادامه داشته و از روز ششم فروردین، نوروز بزرگ آغاز می‌شده. در برخی نوشته‌ها آمده است که جم روزهای نخستین ماه سال را تقسیم کرد؛ پنج روز نخست را به بزرگان اختصاص داد، پنج روز دوم را نوروز شاهی نامید و به بخشش و نیکوکاری پرداخت، پنج روز سوم، عید خدمتگزاران پادشاه بود؛ پنج روز چهارم از آن نزدیکان و خانواده شاه شد؛ پنج روز پنجم به سربازان رسید و سرانجام، پنج روز آخر هم به ملت، اختصاص یافت. به علت اهمیت نوروز، بسیاری از حوادث مهم تاریخی را به آن نسبت می‌دهند؛ همچون تاج‌گذاری جمشید. فردوسی در حماسه پر شور خود نوروز را روزی می‌داند که جمشید در آن روز تاج‌گذاری کرده است.
دربارهای نخستین خلفای اسلام به نوروز، توجه زیادی نداشتند؛ ولی بعدها خلفای اموی برای افزودن درآمد خود هدایای نوروز را مجددا معمول داشتند و هدایایی در نوروز بر اهالی ایران تحمیل میکردند. در احکام نجوم ایران به سه گونه نوروز بر می‌خوریم:
۱-نوروز شهریاری:
این نوروز، در آغاز برج حمل، ثابت و روز اول تقویم شهریاری بوده یعنی همان نوروزی که در تقویم کنونی ثبت است.
۲- نوروز یزدگردی:
این نوروز در مدت سال خورشیدی، در تمام فصول سال مانند ماه‌های عربی گردش دارد.
۳- نوروز بهزیکی:
زمان این نوروز، تقریبا در اوایل بهار بوده است.
جشن نوروز، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین، جشن ملی ایرانیان است؛ جشن‌های ملی ایرانیان در دوره ساسانیان مانند عیدهای دینی، همچون غدیر، فطر و قربان در حرکت بوده‌اند (البته نه با سرعتی که اعیاد عربی می‌گردند) یعنی گاهی زمان جشن نوروز در فصل تابستان بوده تا این که جلال‌الدین ملک شاه سلجوقی(-۴۶۵ هـ.. ق) تقویم جدید
جلالی را بنا نهاد و نوروز را در روز اول بهار، که موقع تحویل آفتاب، به برج حمل است، ثابت نگه داشت. ابوریحان بیرونی در کتاب آثار الباقیه در سبب پیدایش نوروز، چنین می‌نویسد:
«دیوان به فرمان جمشید، تختی ساختند و آن را به دوش گرفتند و از دماوند به بابل بردند. مردم از دیدن جمشید که همچون خورشید، بر تخت می‌درخشید به حیرت افتادند و پنداشتند که دو خورشید در آسمان پیدا شده این روز، روز هرمزد (اولین روز از هر ماه) از فروردین بود و از این‌رو، مردم بر گرد تخت او جمع شدند و همگان گفتند: این روز نو است و جم فرمان داد که این روز و پنج روز پس از آن را جشن گرفتند» ایرانیان جزو معدود ملیت‌هایی هستند که با انتشار فرهنگ‌ها و مذهب‌های مختلف در طول دوران‌های طولانی، همواره آیین‌ها و فرهنگ‌های آریایی خود را حفظ کرده‌اند و بعد از ظهور اسلام نه تنها جشن‌ها و مراسم آیینی خود را از یاد نبردند، بلکه مراسم دینی و مذهبی خود را نیز بهتر از گذشته برپا داشتند. جشن نوروز به‌خاطر ریشه دینی که در آیین ما دارد و جشن مهرگان به‌خاطر تعلق آن به ایزدمهر (میتراکانا) از اهمیت خاصی برخوردارند و در مورد جشن سده باید گفت که هم‌اکنون نیز در برخی از نقاط ایران، مراسمی نه دقیقا با همان کیفیت بلکه مشابه آن، برگزار می‌شود.»
انتهای پیام
چهارشنبه 1 فروردین 1397
نویسنده: Alireza Ayatollahi ( Tehran.Iran ( علی رضا آیت اللهی ( ایران.تهران ) |
خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ: نوروز برای بسیاری از اقوام ایرانی جایگاه ویژه‌ای دارد بنابراین برخی از آیین‌ها نیز در همه آنها مشترک است مانند خانه تکانی و انداختن سفره هفت سین. دید و بازدید و برپایی جشن و شادی. حال هر یک از آنها این رسوم را بنا به مقتضیات آن جامعه برپا میکنند به‌عنوان مثال اهالی ترکمن صحرا در ایام نوروز نخ سیاه و سفید را با هم می‌بافند و آن را در اسپند قرار می‌دهند. در میانه آن هم نظر چشم و منجوق و نمک و داغدان به نشانه برکت و از چارچوب درب آویزان میکنند این رسمی‌است که برای آمدن ایام نوروز دارند آنها به چشمه‌های آب به نشانه پاکی و نیکویی نگاه میکنند. از دیگر سنتهای این قوم، تراشیدن موی سر پسرها در چهارشنبه آخر سال است.
در خراسان شمالی نیز پختن نوروز کجه، نوروز بامه، سمنی یا همان سمنو رایج است آنها بازی‌های مختلفی را نیزبرای این روزها دارند از جله خروس جنگی و شاخ زنی میش‌ها.
اهالی شهرستان قوچان هم از ده روز پیش از عید به صحرا می‌روند و سنگی را در دشت می‌گذارند اگر روز عید در زیر سنگ گیاهی روییده بود یا حشره ای زندگی می‌کردن آن را به فال نیک می‌گیرند. همچنین سبز کردن سبزه، توسط بانوی خانه انجام می‌شود و در این رسم یک مشت عدس، گندم وشاهی در ظروف سفالین یا بشقاب با نیت سلامتی و گشایش در کارها ریخته می‌شود.
مردم شهرستان سبزوار هم با آداب و رسومی‌که خاص و مختص آنان است به استقبال از بهار و سال جدید می‌روند و اغلب در آخرین روز از سال کهنه، آش جوشواره می‌خورند.
یکی از آیین های استقبال از بهار در استان سمنان، رویاندن دانه گندم ،جو، عدس، شاهی برای تهیه سبزه نوروزی است،زنان کدبانو سبزه را در ظروف مختلف و یا بر روی کوزه‌های گلی سبز میکنند. در شهر سمنان و برخی دیگر نقاط نهادن پیاز گُل نرگس، سیر و سُنبل در میان کوزه‌های حفره دار مرسوم است.
در لحظات پایانی سال مرسوم است که سفره هفت سین را درخانه گسترده و اقلام آن شامل سکه، سیب، سنجد، سماق، سبزه، سیر و سمنو را در میان سفره می‌گذارند. در بسیاری از نقاط استان سمنان، اهالی علاوه بر موارد نامبرده سفره نوروزی خود را با نهادن آینه، قرآن، ظرف آب، نارنج، ماهی قرمز، شمع یا چراغ، نان محلی، انجیر خشک، نخود و کشمش، گردو و بادام، گلاب پاش، تخم مرغ رنگ شده، میوه، حلوا، نمک و گُل مزین میکنند.
مردم استان ک‍رم‍‍ان از قدیم به هنگام تحویل سال سفره پ‍‍ه‍ن میکردند و هر چه در منزل داشتند از ک‍م‍‍اچ، نان و س‍ب‍زی گرفته تا ش‍ی‍ری‍ن‍‍ی و آجیل و تخم مرغ رنگ شده بر سر سفره قرار م‍‍ی‌دادن‍د و بر این ب‍‍اور بودند که به هنگام تحویل سال تخم مرغ رنگی روی آینه ت‍ک‍‍ان می‌خ‍ورد. در گذشته در برخی از نقاط استان ک‍رم‍‍ان مردم ب‍‍اور داشتند که زمان تحویل سال تمام آب‌ه‍‍ای جاری برای یک لحظه م‍‍ی‌ای‍س‍ت‍ن‍د و اص‍طلاح‍‍ا به آن «خ‍واب آب» م‍‍ی‌گ‍ف‍ت‍ن‍د. در برخی از ش‍‍ه‍رس‍ت‍‍ان‌ه‍‍ا مانند س‍ی‍رج‍‍ان موقع تحویل سال اق‍دام به رش‍ت‍ه ب‍ری و پختن آش با آن میکنند و ب‍‍اور دارند که با این کار س‍ررش‍ت‍ه زندگی تا آخر سال به دس‍ت‍ش‍‍ان خواهد بود.
در اﻳﺎم نوروز، در باغ‌های اطراف میناب گلی به رنگ بنفش می‌روید که به بهار کو معروف است. رسم است که دخترها و پسرها این گل را به بند می‌کشند و به گردن می‌آویزند. از غذاهای نوروزی که در گذشته مردم میناب برای نوروز تدارک می‌دیدند، می‌توان به پیاز وسوراغ، که نوعی چاشنی است، اشاره کرد. کلا مردم معتقد بودند که غذای سال نو باید با مواد تازه طبخ شود.
بنابراین اگر گندمی از قدیم در خانه داشتند، از آن استفاده نمی‌کردند و برای دروی گندم تازه به مزارع می‌رفتند. باورشان بر این بود که با این کار، سال دیگر سفره‌شان پر از دسترنج خودشان خواهد بود.
كلٌیات.سایت.نویسنده
(168)
پزشكی سنٌتی
(52)
اقتصاد.بازرگانی.بیمه
(189)
معماری . هنرها
(79)
زبان.ادبیات.آموزش
(242)
تاریخ.دین.روحانیت
(215)
تاریخ . دولتمردان و سیاستمداران
(62)
تاریخ.صاحبمنصبان و سایر
(77)
محصولات كشاورزی .
(30)
گردشگری
(11)
جشن ها.نوروز.و...
(67)
عزاداریها.هیئت ها.روضه خوانی ها.,..
(45)
مراسم مذهبی
(121)
مراسم قالی شویان
(9)
شعائر زندگی:تولد.ازدواج ..
(25)
لباس
(38)
خوراكیها و تغذیه
(83)
تفنن و سرگرمی
(37)
طبقه بندی نشده
(3)
یادداشت های آموزشی - پژوهشی فرهنگی
(19)
خاطرات و تاریخ شفاهی با مدد از تاریخ كتبی
(12)
شعر و ادبیات محلی
(5)
یادی از بزرگان دین و مذهب و علم و دانش
(5)
مباحثی علمی و تجربی در حوزه مدیریت و علوم اقتصادی
(4)
